80. �O pagsintang labis ng kapangyarihan
Sampung mag-aama�y iyong nasasaklaw!
Pag ikaw ang nasok sa puso ninuman,
Hahamaking lahat masunod ka lamang.
81. �At yuyurakan na ang lalong dakila,
bait, katwira�y ipanganganyaya,
buong katungkuha�y wawaling-bahala,
sampu ng hininga�y ipauubaya.
82. �Itong kinaratnan ng palad kong linsil,
Salaaming malinaw na sukat mahalin
Ng makatatap, nang hindi sapitin
Ang kahirapan kong di makayang bathin.�
83. Sa mawika ito luha�y pinaagos,
Pika�y isinaksak saka naghimutok,
Nagkataon namang parang isinagot
Ang bunting-hininga niyong nagagapos.
84. Gerero�y namangha nang ito�y marinig
Pinagbaling-baling sa gubat ang titig,
Nang walang makita�y hinintay umulit
Di naman nalao�t nagbagong humibik.
85. Ang bayaning Moro�y lalo nang namaang:
�sinong nananaghoy sa ganitong ilang?�
Lumapit sa dakong pinanggalingan
Ng bunting-hininga�t pinakimatyagan.
86. Inabutan niya ang ganitong hibik:
�ay mapagkandiling amang iniibig!
Bakit ang buhay mo�y naunang napatid,
Ako�y inulila sa gitna ng sakit?
87. �Kung sa gunita ko�y pagkuru-kuruin,
Ang pagkahulog mo sa kamay ng taksil,
Parang nakikita ang iyong narrating,
Parusang marahas na kalagimlagim.
88. �At alin ang hirap na di ikakapit
iyo ng Konde Adolfong malupit?
Ikaw ang salamin ng reyno ng bait,
Pagbubuntuhan ka ng malaking galit.
89. �Katawan mo ama�y parang namamalas
Ngayon ng bunso mong lugami sa hirap,
Pinipisang-pisang at iniwawalat
Ng pawa ring lilo�t berdugo ng sukab
90. �Ang nagkahiwalay na laman mo�t buto,
Kamay at katawang nalayo sa ulo,
Ipinaghagisan niyong mga lilo
At walang maawang maglibing ng tao.
91. �Sampu ng lingkod mo�t mga kaibigan,
Kung kampi sa lilo�y iyo nang kaaway,
Ang di nagsiayo�y natatakot naming
Bangkay mo�y ibao�t mapaparusahan.
92. �Hangga�t ditto, ama�y aking naririnig
Nang ang iyong ulo�y itapat sa kalis,
Ang panambitan mo�t dalangin sa langit,
Na ako�y maligtas sa hukbong malupit.
93. �Ninanasa mo pang ako�y matabunan
Ng bangkay sa gitna ng pagpapatayan,
Nang huwag mahulog sa panirang kamay
Ng Konde Adolfong higit sa halimaw
94. �Panalangin mo�y di pa nagaganap
Sa liig mo�y biglang nahulog ang tabak,
Nasnaw sa bibig mong huling pangungusap
Ang adiyos, bunso�t buhay mo�y lumipas!
95. �Ay amang ama ko! Kung magunamgunam
Madla mong pag-irog at pagpapalayaw,
Ipinapalaso ng kapighatian,
Luha niring pusong sa mata�y nunukal.
96. �Walang ikalawang ama ka sa lupa,
Sa anak na kandong ng pag-aaruga:
Ang munting hapis kong sumungaw sa mukha
Sa habag mo�y agad nanalong ang luha.
97. �Ang lahat ng tuwa�y natapos sa akin
Sampu niring buhay ay nagging hilahil
Ama ko�y hindi na malaong hithitin
Ako�t sa payapang baya�y yayakapin.
98. Sandaling tumigil itong nananangis,
Binigyang panahong luha�y tumagistis
Niyong naaawang Morong nakikinig
Sa habag ay halos magputok ang dibdib.
99. Tinutop ang puso at saka nagsaysay,
�Kailan,� aniya. �luha ko�y bubukal
Ng habag kay ama at panghihinayang
Para ng panaghoy ng nananambitan?
100. �Sa sintang inagaw ang itinatangis
Dahilan ng aking luhang nagbabatis;
Yao�y nananaghoy dahil sa pag-ibig,
Sa amang namatay ng mapagtangkilik.
101. �Kung ang walang patid na ibinabaha
Ng mga mata ko�y sa hinayang mula
Sa mga palayaw ni ama�t aruga
Malaking palad ko�t matamis na luha.
102. �Nguni�t ang nanahang maralitang tubig
Sa mukha�t dibdib ko�y lagging dumidilig
Kay ama nga galling datapwa�t sa bangis
sa andukha at pagtatangkilik.
103. �Ang matatawag kong palayaw sa akin
Ng ama ko�y itong ako�y pagliluhin
Agawan ng sinta�t panasa-nasaing
Lumubog sa dusa�t buhay ko�y makitil.
104. �May para akong anak sa napanganganyaya
Ang layaw sa ama�y dusa�t pawing luha
Hindi nakalasap kahit munting tuwa
Sa masintang inang pagdaka�y nawala!�
105. Napahinto rito�t narinig na muli
Ang panambitan niyong natatali
Na ang wika�y��Laurang aliw niring budhi
Paalam ang abang kandong ng pighati!
106. �Lumagi ka nawa sa kaligayahan
Sa harap ng di mo esposong katipan
At huwag mong datnin yaring kinaratnan
Ng kasing nilimot at pinagliluhan.
107. �Kung nagbangis ka ma�t nagsukab sa akin
Mahal ka ring lubha dini sa panimdim
At kung mangyayari, hanggang sa malibing
Ang mga buto ko kita�y sisintahin.
108. Di pa natatapos itong pangungusap
May dalawang leong hangos nang paglakad
Siya�y tinutungo�t pagsil-in ang hangad
Ngunit nangatigil pagdating sa harap
109. Nangaawa mandi�t nawalan ng bangis
Sa abang sisal-ing larawan ng sakit
Nangakatingala�t parang nakikinig
Sa di lumilikat na tinatangis-tangis.
Ang gererong moro ay walang iba kundi si Aladin na isa ring sawimpalad sa pag-ibig. Sa kanyang pagmumuni ay may narinig siyang tinig na nananaghoy. Hinanap niya ang pinagmulan ng tinig at kanyang natagpuan na nakatali sa puno ang mandirigmang si Florante. Narinig ng moro ang lahat ng daing ni Florante. Nalaman niya ang ginawang pagtataksil ni Konde Adolfo at pananakop sa bayan ng Albanya. Natiyak ng morong si Aladin na magkapareho ang sinapit nilang kapalaran ng lalaking nananaghoy. Ang baying pinagmulan nito�y pinagtaksilan ng isang konde at inagaw ang kasintahan samantalang siya ay biktima ng pag-iimbot ng sariling amang umagaw ng kanyang tanging kaligayahan. Muli niyang narinig ang mga panaghoy ni Florante na sinasambit na ang pangalang Laura. Nagpapaalam na ang lalaking nananangis. Napatda si Aladin ng makitang may dalawang leon na nais sumila sa lalaking nakagapos sa malaking puno.
Handa ka na ba para sa mga PAGSASANAY? Kung handa ka na, pindutin ito
